“Goeiemorgen.” Janneke kijkt me wat duf aan. Het is negen uur en ze heeft zich verslapen, zo blijkt. “Doe rustig aan,” zeg ik terwijl ik mijn jas uitdoe en op de kapstok hang. Ik loop haar achterna haar kamer in. Het lijkt wel alsof de kamer is ontploft. Op de grond ligt kattenkots. Verderop staan vier borden op elkaar gestapeld met etensresten erop en het vieze bestek ernaast. Op tafel staat een bos bloemen, ze hangen een beetje en inmiddels zijn het droogbloemen geworden. Er zit geen druppel water meer in de vaas. Aan de keukendeur hangt een rek met wasgoed en de vuilniszak staat open op haar bank.Lees meer
